„Jest taka pustka, która rozciąga się poza horyzont, niezmierna i przejmująca, niczym ocean łez, w którym topnieją wszystkie nadzieje. To nie jest po prostu brak, to aktywna obecność nieobecności, ciężar niewypowiedzianych słów i niezrealizowanych marzeń. Czujesz, jak każdy oddech staje się cięższy, jak powietrze gęstnieje od niewidzialnego pyłu rozczarowania. Patrzysz na świat, który kiedyś tętnił życiem i kolorem, a teraz widzisz tylko szare odcienie przeszłości, echa śmiechu, które zmieniły się w ledwo słyszalny szept. Dzień za dniem, godzina za godziną, każda chwila staje się kroplą w tym bezkresnym morzu smutku, powoli, ale nieubłaganie, pogrążając cię głębiej w jego lodowatych objęciach, aż jedynym, co pozostaje, jest ból tak głęboki, że staje się twoją jedyną, stałą towarzyszką.”